Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 7 czerwca 2023 r., sygn. akt II FSK 2961/20 uznał, że kary umowne z tytułu opóźnienia w realizacji świadczenia określonego w umowie mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Taka możliwość istnieje wyłącznie wtedy, gdy takie kary spełniają łącznie następujące warunki: zostały poniesione przez podatnika, w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, mają charakter definitywny i są właściwie udokumentowane, a ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów (było celowe).
Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów m.in. kar umownych z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług, zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. NSA stwierdził, że powyższy przepis nie odnosi się do kar umownych w ogólności, ale tylko do jednego ich typu - kar z tytułu wad dostarczonych towarów i usług (oraz nieterminowego usunięcia tych wad lub dostarczenia towarów/usług wolnych od wad). Rozszerzanie tego wyjątku na inne kategorie kar umownych nie jest uprawnione ani dopuszczalne.
Powyższy wyrok oznacza, że podatnik, który nieterminowo dostarczył towary kontrahentowi i w związku z tym zapłacił karę umowną, może taki wydatek zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.