3 czerwca 2021 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) wydał wyrok (sygn. C‑931/19) w sprawie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na gruncie VAT.
Sprawa dotyczyła spółki Titanium mającej siedzibę i zarząd na wyspie Jersey, której przedmiotem działalności jest zarządzanie nieruchomościami, mieniem oraz mieszkaniami i kwaterami. Spółka w latach 2009 i 2010 oddała w najem podlegający VAT nieruchomość w Wiedniu na rzecz dwóch austriackich przedsiębiorców. Titanium upoważniła austriacką spółkę zarządzającą nieruchomościami do pośredniczenia w relacjach z usługodawcami i dostawcami, fakturowania czynszu i kosztów eksploatacji oraz prowadzenia rozliczeń. Spółka zachowała jednak uprawnienia decyzyjne do zawierania i rozwiązywania umów najmu, określania ich warunków, a także wyboru dostawców, w tym spółki zarządzającej nieruchomością. Austriacki organ podatkowy uznał, że wynajmowana nieruchomość stanowi dla Titanium stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej i w konsekwencji ustalił kwotę należnego VAT.
Sprawa trafiła do sądu, który zadał TSUE pytanie prejudycjalne: czy pojęcie „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy interpretować w ten sposób, że zakłada ono obecność zasobów ludzkich oraz technicznych, i w związku z tym w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej konieczna jest obecność własnego personelu usługodawcy, czy też w konkretnym przypadku podlegającego opodatkowaniu wynajmu nieruchomości położonej na terytorium krajowym, który to wynajem stanowi tylko bierną usługę polegającą na tolerowaniu działań usługobiorcy, można to miejsce uznać za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” również w sytuacji braku występowania w tym miejscu zasobów ludzkich?
Trybunał orzekł, że wynajmowana w państwie członkowskim nieruchomość nie stanowi stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT, w sytuacji gdy właściciel tej nieruchomości nie posiada własnego personelu do świadczenia usług związanych z najmem.