Urlop niewykorzystany w danym roku staje się w kolejnym roku urlopem zaległym.
Zgodnie z przepisami, pracodawca ma obowiązek udzielić urlopu zaległego najpóźniej do 30 września następnego roku (art. 168 ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy). Warunek udzielenia urlopu zaległego w tym terminie będzie spełniony, jeżeli pracownik rozpocznie wykorzystywanie go najpóźniej 30 września br.
Co do zasady, pracodawca udziela urlopu wypoczynkowego zgodnie z planem urlopów, a jeżeli go nie sporządza, po porozumieniu z pracownikiem.
Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, pracodawca może skierować pracownika bez jego zgody na zaległy urlop, jeżeli mija już termin jego udzielenia, a pracownik nie zgadza się na jego wykorzystanie. Stanowisko to potwierdziło również Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej.
Zdaniem Państwowej Inspekcji Pracy, nawet gdy kończy się termin na udzielenie zaległego urlopu wypoczynkowego, pracodawca powinien ustalić z pracownikiem termin wykorzystania tego urlopu.
Od uznania pracodawcy zależy więc, czy udzieli pracownikowi zaległego urlopu w ustalonym z nim terminie, czy bez jego zgody.
Pracodawca, który nie udzieli pracownikowi zaległego urlopu w terminie do końca września, może zostać ukarany przez sąd grzywną w wysokości od 1000 zł do 30 000 zł.
Jeżeli udzielenie zaległego urlopu wypoczynkowego w terminie do 30 września jest niemożliwe np. z powodu choroby pracownika czy urlopu macierzyńskiego, pracodawca nie ponosi żadnych sankcji za nieudzielenie pracownikowi w terminie urlopu zaległego.
Podstawa prawna
– art. 152, art. 1542 § 2, art. 161–165, art. 167–168, art. 282 § 1 pkt 2 ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy
– § 5 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop
